Języki dardyjskie uważa się za grupę języków pośrednią między językami indyjskimi a irańskimi. Jest to swoiste odgałęzienie od grupy indoirańskiej. Używane są w północno-zachodnich Indiach (Kaszmir) oraz w północnym Pakistanie i Afganistanie. Często wśród języków dardyjskich wydziela się w osobną podgrupę część języków zwanych kafirskimi. Języki kafirskie wykazują więcej cech irańskich, pozostałe natomiast więcej cech indyjskich. Zdaniem niektórych lingwistów języki dardyjskie są kontynuantem jednego z prakrytów (czyli języków indyjskich okresu średnioindyjskiego). Jednak najczęściej przyjmuje się, że ogólnie języki dardyjskie mają więcej cech irańskich w morfologii, a indyjskich w słownictwie. Niestety trudność w badaniu tych języków stanowi nie tylko skomplikowana sytuacja polityczna w regionie, ale też brak tradycji piśmienniczej w większości języków.

Wśród języków dardyjskich wydziela się grupę zachodnią obejmującą języki: dameli, gawar-batiszumaszti, paszai oraz grupę wschodnią, do której wchodzą: khowar, kalasza, baszkarik, torwali, maiyan, kanyawali, wotapuri, tirahi, szina, phalura, kaszmiri (kaszmirski). Kaszmirski jest językiem o największym zasięgu i największej liczbie użytkowników (ok. 3 mln). Pozostałe języki dardyjskie mają od kilkudziesięciu tysięcy (paszai, khowar) do kilkuset użytkowników (dameli, wotapuri, szumaszti). Zdarza się, że poszczególne języki używane są w jednej dolinie, a nawet w kilku lub tylko jednej wsi!

Języki dardyjskie pozostają pod silnym wpływem języka peskiego oraz paszto (afgańskiego).

Języków kairskich używa się w północnym Afganistanie. Łącznie mają one kilka tysięcy użytkowników. Wyróżnia się języki: kati, prasun, aszkun, waigali.